- φυγή -

…εδώθει εις την άκαρπη μάχη, την στιγμή εκείνη πίστεψε πως μπορεί,
χάθηκε ύστερα
έπαψε να μπορεί.
ο εαυτός της να μπορεί δεν την άφηναν, γιατί έτσι πίστευαν πως δεν θα μπορούν εκείνοι
πίστευαν πως κάτι ήξεραν.
να την τείνουν προς ολοκλήρωμα θανάτου επιθύμησαν διότι μονάχα αυτό μπορούσαν  

ο άνθρωπος πάντα πιστεύει πως κάτι ξέρει
πάντα καμώνεται τον προστάτη για να σου δείχνει ότι υπερέχει
αποζητά το πνεύμα το δικό του να κυριαρχεί σε κάθε όν
κτίζει φράγματα μεταξύ των θέλω και των μπορώ
επειδή εκείνος δεν μπόρεσε για να μην μπορεί κανείς
και δεν στέκεται ποτέ σαν άνθρωπος ανθρωπιστής παρά μονάχα όταν έχει ότι θέλει εις το άπειρον.

κι όλοι γνωρίζουν πως για να έχει ότι θέλει ένας, πρέπει πολλοί να θυσιασθούν … εις το βωμό

όταν  θελήσεις σαν άνθρωπος στον άνθρωπο να δείξεις πως κι εσύ μπορείς να υπερέχεις
για εσένα με εσένα, σαν εχθρό του θα σε δει.
κι αν του πεις πως δεν μ’ αρέσει η εξουσία, να σε εξουσιάσει θα προσπαθεί

Πιστεύεις ή νομίζεις πως κάτι ξέρεις.
θεωρείς πως έχεις το δικαίωμα τις ζωές των άλλων να ελέγχεις ή να συνδέεσαι μαζί τους
πείθεις τον εαυτό σου πως βοηθάς, κι αυτό που στην πραγματικότητα κάνεις είναι να σκοτώνεις, να φθείρεις, να απομακρύνεις, να καρπώνεσαι την χαρά των άλλων, να δημιουργείς ψυχώσεις,
ότι μπόρεσαν να της κάνουν, και την σκότωσαν. θα μπορούσες κι εσύ
ότι μπόρεσαν να της κάνουν, και την κράτησαν, θα μπορούσες κι εσύ
ότι μπόρεσαν να της κάνουν , και τους μίσησε, θα μπορούσες κι εσύ
ότι μπόρεσαν να της κάνουν, και τους αγάπησε, θα μπορούσες κι εσύ
ότι μπόρεσαν να της κάνουν, και την έζησαν, θα μπορούσες κι εσύ
αν ήσουν εκεί
κι αν εκείνη, ίσως, προκαλούσε

έλαβε θάνατο, το υπάρχον ουδέποτε ήταν φιλικό προς το διαφορετικό
η κοινωνία της ανουσιότητας την περικύκλωσε φορώντας το φιλικό της πρόσωπο
της είπε είμαι κι εγώ εδώ, για να μπορείς κι εσύ
πότε δεν την πίστεψε
όταν την προκαλούσε
εκείνη αδιάφορη, αποζητούσε την ελευθερία της
και την πάψη της κυριαρχίας σου πάνω της

αυτοκτόνησε
το βράδυ εκείνο τα γέλια της αθλιότητας συμπίεσαν το  νοητικό της σύστημα, προσπαθώντας να την υποτάξουν, στο υπάρχον κατεστημένο

δεν μπορούσε να τα αντέξει … δεν αποζητούσε άλλη επιβεβαίωση
ήθελαν να την σκοτώσουν. Δεν θα μπορούσαν να την κατανοήσουν ποτέ.
Προσπαθούσαν να την συγχρονίσουν με το δικό τους
κι εκείνη το δικό τους δεν το ήθελε
δεν θα μπορούσε να θέλει ποτέ το δικό τους, την σκότωνε. την αδρανοποιούσε
την καθιστούσε μαριονέτα μαριονέτας που ουδέποτε είχε όραμα, όργανο οργάνου άχρηστου για το υπάρχον, ή για το μελλούμενο, την έκλεβε. της έστηνε εμπόδια.
Άλλος ήταν ο προορισμός της, κι αφού προς αλλού την έτειναν. Αποφάσισε όντας αδύναμη και μη μπορώντας τη μάχη να κερδίσει. να πεθάνει.

η ευγένεια και η καλοσύνη της, όσο κι αν ορισμένες φορές προσποιητές ήταν. Δεν θα μπορούσαν να την κρατήσουν εν ζωή ποτέ…

Άφησε τα γέλια της βδέλλας αθλιότητας να την καταπιούν, πριν προλάβουν να την υποτάξουν  ... 

κι έτεινε προς την σωτηρία της

- Θέλω -

... Θέλω να σταθώ παραβιάζοντας τους κανόνες της λογικής πλάι σου
να ενστερνιστώ για λίγο το άπειρο
και την δύναμη του ανθρώπου που μπορεί
του μεταφυσικού ή της «άυλης τέχνης που υλική υπόσταση αποκτά»
θέλω να μπορώ να σε κάνω να αισθάνεσαι
θέλω να σε κάνω να μπορείς να γελάς ή να κλαίς
να ερωτεύεσαι
θέλω να έχω φτερά για να μπορώ να μοιράζομαι την ελευθερία τους μαζί σου
θέλω να μπορώ να μην σε καταρρίπτω  χωρίς αποδείξεις
θέλω να ‘μαι εκείνη που την γνώση θα μπορεί να μοιραστεί μαζί σου
κάθε  λεπτό που περνά θέλω
θέλω να μπορώ να σου μάθω να πετάς τις πρώτες σου πέτρες
να καρφώνεις το πρώτο σου καρφί
να κρύβεσαι πριν σε βρουν
το κλουβί να αποφεύγεις και τις παρωπίδες
να μην διστάζεις όταν οι άλλοι διστάζουν
να συνεχίζεις εκεί που κανείς δεν μπορεί
να διαβάζεις τα ιερογλυφικά ή τα σύμβολα των μυστικών κανονισμών
να επεμβαίνεις για το κοινό καλό
να κατευνάζεις
και να ενδυναμώνεσαι
θέλω, θέλω να είμαι εγώ εκείνη η απαραβίαστη στιγμή του δικού σου focal point μέχρι να πάψω

θέλω να μπορώ να αλλάζω ή να μεταβάλλομαι κάθε φορά που ανάγκη υπάρχει
για να είμαι εκείνη που απαιτείτε όταν θέλω

Θέλω να μην συγχέεις την σκέψη μου με την δική σου παραβιάζοντας τους ιερούς κανόνες της μοναδικότητας για να μπορώ να σου παρέχω ανόθευτή την αλήθεια

θέλω να κλειδώνω για να εμφανίζομαι καθολικά και ύστερα όταν ο κύκλος τείνει στην θραύση χαραγμένος με νέο έναυσμα να ξανά ανοίγω  μέχρι να κλειδώσω
για να μπορώ

θέλω να μπορώ, για να μπορείς ύστερα κι εσύ

σε είδα σε πρόσωπα μικρών παιδιών
δίδυμων που δεν μοιάζανε, να παίζεις κυνηγητό μαζί μου

σε είδα σε μια ιδεατά διαμορφωμένη οικογένεια σε ένα κουπέ
σε ένα τραίνο

σε είδα στο πρόσωπο ενός άναρχου σε μια πορεία καθώς μου φώναζε «να κατεβάσω την κάμερα»,  που μόνο τέχνη τραβούσε κοντά στην Καμάρα

σε είδα μέσα σε ένα πανό, σχέδιο να είσαι

και για σένα θα ήθελα να μπορώ
μα όταν σε καλώ να εμφανίζεσαι, γιατί τότε μονάχα ικανή θα αποφαίνομαι
διαφορετικά εάν σαν λάθος με κρίνεις, συγνώμη μα δεν ήμουν για σένα

Πόσο υπέροχα βαδίζεις όταν κατασταλάζεις
 - ρητορική ερώτηση κι απάντηση συνάμα-

[…]

________________________________________________________________
1.(σου)
10/3/2016, Θεσσαλονίκη

- το ταξίδι της πράξης -

       πηγή φωτογραφίας: -

... Τρέχεις,
στον χώρο υπήρχε μια πόρτα
μια και μοναδική πόρτα
σε ένα και μοναδικό σημείο  
αποφάσισες να ανοίξεις την πόρτα αυτή
μα εγώ δεν έπρεπε να καταλάβω ποιος άνοιξε την πόρτα
- κάθε φορά οι περαστικοί ήταν δύο ή τέσσερις ή έξι -
Κλείνεις τα μάτια,
καθώς κινείσαι εμφανίζεται μπροστά σου ένα σύννεφο,
το σύννεφο των επιλογών μας
είναι το δικό μας σύννεφο, είναι μοναδικό
έχει το χρώμα και το σχήμα που του δώσαμε εμείς,
για να ταξιδέψεις ως τη μακρινή Βαβυλώνα
ανεβαίνεις
- οι σταθμοί κι όσα θα μπορούσες να δεις είναι μέρος του δικού σου κόσμου. σ’ αγαπώ -
κατεβαίνεις από το σύννεφο
γύρω σου βλέπεις μια αγορά
και σε αυτή πλήθος
εξερευνητών
ταξιδευτών
καλλιτεχνών και μικρών θεατρίνων
ζώων
επιστημόνων
επαναστατών
ποιητών
και ανθρώπων
Συζητούν
στέκεσαι κι ακούς
στέκεσαι κι ακούς εκείνες τις συζητήσεις
παρατηρείς τον χώρο γύρω σου
που βρίσκεσαι;
τι άλλο υπάρχει γύρω σου;
θέλεις να γνωρίσεις το μυστικό του
- το μυστικά του τόπου αυτού -
να αναγνωρίσεις το χρώμα των λέξεων,
μα καθώς προσπαθείς
μια συζήτηση σε κινεί
- σου κινεί το ενδιαφέρον -
πλησιάζεις
 θέλεις να μιλήσεις σε έναν , σε κάποιον του κύκλου
εκείνος όμως μιλάει γλώσσα διαφορετική από ‘σένα
κι εσύ δεν γνωρίζεις την γλώσσα του
παρ όλα αυτά «δεν το βάζεις κάτω»
αναζητάς
ψάχνεις τον τρόπο, για να σε καταλάβει
για να τον καταλάβεις
- Ο ήλιος καίει και οι συζητήσεις ποικίλουν-
θέλεις να σε καταλάβει
θέλει να αναγνωρίσεις τις οπτικές σου παραισθήσεις
στην ερημιά
υπάρχει μια λίμνη  
κι εσύ κοιτάς στην λίμνη αυτή, την αντανάκλαση σου
- δεν γίνεται να μην υπήρξαν
η αγορά, οι υπόλοιποι, οι συζητήσεις
ο έρωτας -
Μνήμη, αυτό ήταν
αναμνήσεις, φιλμ
που  με μορφή άλλη εμφανίστηκαν
 - ο Θεός ήλιος σου έδωσε ένα στοιχείο
για να καταλάβεις το παιχνίδι του -
κλείνεις τη συζήτηση
που είχες ανοίξει προσπαθώντας
με την αντανάκλαση σου στη λίμνη
την χαιρετάς
την χαιρετάς με μουσικές του ανέμου
για να συνεχίσεις την πορεία σου
από το ίδιο σημείο
εκείνο που το σύννεφο σε είχε αφήσει
βλέποντας την αλήθεια
τελικά, το κέντρο της πόλης δεν ήταν πολύ μακριά
Ο ήλιος συνεχίζει να καίει
μα οι οπτικές σου παραισθήσεις
μετατρέπονται σε λεκτικές σοφιστείες
και η «μηχανή του χρόνου»
όπως ονομαζόταν ένα μικρό βιβλιαράκι
που είδες στον πάγκο ενός εμπόρου
σε επιστρέφει στο σήμερα
με μια επιθυμία, ερώτηση
- Ποια είναι η πράξη σου; -
Βέβαια, οι στιγμές διαδέχονται η μια την άλλη
κι εσύ δεν προλαβαίνεις να απαντήσεις σε όλες
το  ίδιο ερώτημα
παρά μονάχα με συλλαβές
καθώς κίνησε
«η μηχανή του χρόνου», βρίσκεται ξανά στο ίδιο σημείο
σε εκείνο το σημείο οπού την  είχες πρώτο δει
γιατί εσύ την άφησες εκεί, ξανά
δεν σου απέμεινε άλλος χρόνος
το σύννεφο πλησιάζει
ανεβαίνεις πάνω σε αυτό
 επιστρέφεις
- η διαδρομή και τα σταυροδρόμια είναι δική σου επιλογή -
ανοίγεις τα μάτια
ο κύκλος κλείνει

- το ταξίδι, σήμερα έφτασε στο τέλος της -



[ ... μέρος από "το ταξίδι της πράξης" για το "εν ποιηση, θέατρο"]

- ελευθερία -

      πηγή φωτογραφίας: στιγμιότυπο από την ... "Μικρά Αγγλία"


αν με ρωτούσες ...

αν με ρωτούσες, 'αν είμαι λεσβία'

θα σου απαντούσα 'πως είμαι'

γιατί έχω χρόνια - σαν τώρα - σχέση με την ελευθερία

και αυτή είναι γένους θηλυκού

την γουστάρω την ελευθερία
αυτή είναι που με καυλώνει

μα δεν ξέρω αν θα καταλάβαινες, τι θα σου είχα πει

είμαι γεμάτη αντισώματα αγάπη μου

     [πηγή φωτογραφίας: https://www.google.gr/search?q=stefan+noos&biw=1366&bih=599&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwiBraLosPHJAhVHvhQKHZhKD70Q_AUIBigB#tbm=isch&tbs=rimg:CYXF1TxBIn1iIjhKeSQFDrnE7uc8Dvfq9ktf-F_1dPuxJGSwzFf92hi1S6EKVJXZm4PoidOyo7gKSOBcJB_1jL9Z0v1yoSCUp5JAUOucTuESbgAXBuX1rgKhIJ5zwO9-r2S18RD0s5YzeW72MqEgn4X90-7EkZLBHnwzWNvSwpNioSCTMV_13aGLVLoEcS7d4UoIRiQKhIJQpUldmbg-iIR5V2B1CHVU8wqEgl07KjuApI4FxGlrkfMSbh3aCoSCQkH-Mv1nS_1XERp3bSZFyKJT&q=stefan+noons+riverine&*&imgdii=yZMuB5DTwju0fM:&imgrc=-F_dPuxJGSzRBM: ]

[...]

Είμαι γεμάτη αντισώματα αγάπη μου

μην φοβάσαι

είμαι γεμάτη αντισώματα

μπορώ να σε περιμένω για ώρες κάτω από μια σκάλα

αν σε έχω επιλέξει

κι ας γνωρίζω πως ίσως δεν περάσεις ποτέ

να σε κοιτάω απο ψηλά

περιμένοντας να φανείς

μπορω να αφεθώ σε ωρες καλλιτεχνικών αναζητήσεων

τελικά απλά για να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να παραδεχθεί τον χαμένο χρόνο

μπορώ να ταξιδέψω για μια μονάχα νύχτα και ύστερα επιστρέφοντας

να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να πει “πεταμένα λεφτά”

μπορώ να εμφανιστώ φορώντας μια μάσκα που δεν θα καταλάβεις ποτέ

ύστερα θα μάθεις πως εγώ ήμουν

μπορώ να πορευτώ εκτός πορείας

να κατέβω μόνη μου και να μην με νοιάζεις

γνωρίζοντας πως νοιάζομαι

ή να ανέβω στην πιο ψιλή κορυφή της Αθήνας

αφήνοντας την τρέλα μου απλά έρμαιο μου

είμαι γεμάτη αντισώματα αγάπη μου

θα σου επιτρέψω, θα σου επιτρέψω να ελθεις

να ξεκαρδιστείς από τα γέλια

με το κλασικό αστείο την εύπορης εποχής

με το κλασικό αστείο του χλευασμού

του ακατανόητου

- θα γελάσω κι εγώ μαζί σου, με το κλεμμένο γέλιο των παιδικών μου χρόνων

για να ξυπνήσω αργότερα

μεγάλωσα απότομα και μου ζήτησαν παιδί ... -

είμαι γεμάτη αντισώματα αγάπη μου

μόνο η υγεία μου ίσως κάποιες στιγμές προσβληθεί

και με δείς να κλεινω ραντεβού για εξετάσεις

[...]

να περιμένω έξω απο κάποιο ιατρείο του ΙΚΑ

όπως ο απλός καθημερινός

[...]

είμαι γεμάτη αντισώματα αγάπη μου

και αυτό το οφείλω στις επιλογές μου

εάν πληγωθώ ξέρω πως ήταν επειδή αφέθηκα

είμαι γεμάτη αντισώματα αγάπη μου

θα αυτοεξεφτιλιστώ για μια μέρα

ή μια εποχή

και ύστερα θα αξιοποιήσω την πράξη μου

θα κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη

κι εκείνος θα κλαίει

μα θα ξέρω πως σαν μπόρα θα περάσει

θα σε δεχθώ για να σε δω να φεύγεις

και ύστερα θα ρωτάω τον εαυτό μου γιατί

για να καταλάβω τελικά πως δεν υπάρχει λόγος

θα πάρω χάπια σαν μια απόπειρα

θα αλλάξω μορφή

θα γελάω

θα τρέχω σε πάρτι

...

ή θα κουβαλάω μια πάνινη κούκλα

θα αυνανίζομαι

ή θα αφήνομαι σαν θύμα σε βιαστή

θα αλλάξω ρούχα

ή την μουσική που ακούω

και θα σου λέω πως καλά είμαι

θα ξεσπώ σε μια πέτρα

και θα πείθω τον εαυτό μου πως μου έκαναν μάγια

πως ήταν ένα παιχνίδι

θα πίνω όλη την ώρα

θα ενδίδω

θα βλέπω το αίμα να κυλάει

θα πάρω το περίστροφο στα χέρια μου

και ύστερα θα συμφωνήσω μαζί σου πως κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει τίποτα

θα αφεθώ στην σχιζοφρένια μου

δεν θα ικανοποιούμε με ότι διαθέτω

[...]

ύστερα όμως όπως με γνώρισες θα με βρουν

ή με την μορφή που θα χω επιλέξει να φανώ

γιατί θα γνωρίζω πως για μένα έληξες

σαν ληξιπρόθεσμο δάνειο

θα γνωρίζω πως η ζωή συνεχίζεται

πως οι άνθρωποι ποικίλουν

κι ας μοιάζει η φύση τους με στοά

Θα γνωρίζω για τα σταυροδρόμια

θα γνωρίζω ...

Θα γνωρίζω πως η μνήμη μου

διαρκεί ορισμένες φορές όσο ενός χρυσόψαρου

είμαι γεμάτη αντισώματα αγάπη μου

μόνο μην κοιμηθώ βλέποντας ένα όνειρο φοβάμαι

και δεν ξυπνήσω ποτέ

Θα γνωρίζω ...

[...]

είμαι γεμάτη αντισώματα αγάπη μου

όταν παίζω για να χάσω, παίζω για το παιχνίδι

η μνήμη μου

διαρκεί ορισμένες φορές όσο ενός χρυσόψαρου

ύστερα επανέρχεται σε κανονικούς ρυθμούς

μα και πάλι

τελειώσαμε

είμαι γεμάτη αντισώματα αγάπη μου

μην με φοβάσαι

τον εαυτό σου μονάχα να φοβάσαι καμιά φορά

το ίδιο κάνω κι εγώ

είμαι γεμάτη αντισώματα αγάπη μου ...

[...]

κι εσύ φοβάσαι μήπως πληγωθώ;

...

- ταξίδι -

 πηγή φωτογραφίας: http://www.boro.gr/71943/sygklonistikes-kryfes-fwtografies-omofylofilwn-zeygariwn-apo-twn-20o-aiwna



...έχεις κλείσει τα μάτια
μα συνεχίζεις να κινείσαι
μπροστά σου 3εις πόρτες
η μια γράφει "ΟΥΤΟΠΙΑ"
η άλλη "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΑ"
η τρίτη "ΕΠΙΛΟΓΕΣ"

χρειάζεται
έχεις την επιθυμία να ανοίξεις μια από αυτές
εσύ διαλέγεις
- ποια πόρτα θα ανοίξεις;
την άνοιξες; -
ανοίγεις την πόρτα
το σκοτάδι, όμως, συνεχίζεται
γνωρίζεις πως κοντά στην πόρτα ...
είσαι σίγουρη πως ... κοντά στην πόρτα υπάρχει ένας διακόπτης
- τον βρήκες;-
με αυτόν μπορείς να ανάψεις το φως 

"Βρεθήκατε σε μια κενή αίθουσα. Σε αυτήν υπάρχει, μια πόρτα, μια και μοναδική πόρτα
μια ιδιαίτερη πόρτα
η πόρτα γράφει πάνω της "ΤρόποςΖωής".
Έχετε δύο επιλογές, να ανοίξεται την πόρτα και να συνεχίσετε ή να μείνετε μέσα σε αυτή τη κενή αίθουσα.
Εάν επιλέξατε να μείνετε μέσα σε αυτή μπορείτε να σταθείτε ακίνητοι ή να κάτσετε κάτω."
αυτό επαναλαμβανόταν μονάχα από ένα κρυφό ηχείο που υπήρχε στον χώρο
δεν το 'βλεπεις

αποφασίζεις τελικά
θα ανοίξεις την πόρτα
την ανοίγεις
ανοίγοντας την, όμως, συνειδητοποιείς πως η αίθουσα μέσα στην οποία βρισκόσουν δεν υπήρχε
απλά εσύ δεν είχες ανοίξει καμία πόρτα, ακόμη,
δεν είχες ανοίξει την πόρτα των αρχικών σου επιλογών
εκείνη που θα σε οδηγούσε κοντά στην γέφυρα 
δίπλα στον καταρράκτη
για να σε προκαλέσει ο ήχος του νερού
και να θες
να θες να αναζητήσεις τι υπάρχει πίσω από τα νερά του καταρράκτη
για να δεις την σπηλιά
και στην είσοδό της την αναμμένη δάδα
για να την επιλέξεις
και να πορευτείς στο εσωτερικό της
για να δεις το γραφείο, τα δύο βιβλία,
ένα φύλλο χαρτί, ένα μολύβι κι ένα πάπυρο
για να διαβάσεις τι γράφει το φύλλο χαρτί
και να μάθεις πως " ... το χάρισμα να γράφεις τη σκέψη σου, μοιάζει μ' ένα κερί στο δάσος ..."*
για να αφήσεις τον πάπυρο να σου μιλήσει ανοίγοντας τον
και να ακούσεις πως "... στην πρόζα φτιάχνεις μια παράγραφο. Και κάθε παράγραφος μπορεί να είναι ένα ποίημα".**
- ποια είναι η ουτοπία του καθενός μάτια μου; -
ύστερα,
για να αποφασίσεις να γράψεις με το μολύβι ποια είναι εκείνη
και να δεις το λευκό φύλλο χαρτί να παύει
να παύει να είναι κενό
γιατί πλέων θα έχει κάτι κι από 'σένα
για να δεις την δάδα να τρεμοσβήνει
και να μην θες να μείνεις περισσότερο μέσα σε αυτή τη σπηλιά
για να πάρεις μαζί σου το μολύβι
και να ξεκινήσεις προς την έξοδο
να απομακρυνθείς από τον καταρράκτη
γαληνεμένη
για να δεις ένα σύννεφο να εμφανίζεται μπροστά σου
και να θές, να ανεβαίνεις πάνω σε αυτό
να ταξιδεύεις
να ταξιδεύεις πάνω από μια εξεγερμένη πόλη
να βλέπεις τους ανθρώπους που προσπαθούν ...
που προσπαθούν να υπεραστιτούν δικαιώματα
να βλέπεις ανθρώπους που έχουν μάθει να διεκδικούν
να βλέπεις πανό που σου μιλάνε ... γεμάτα συνθήματα
και να ξέρεις πως δεν είναι μια βόλτα
απλά μια, ακόμη, βόλτα
κάποτε τα τάνκς ρίξανε τις πύλες
κάποτε την πρωτομαγιά ...
και

- την ούτοπία -

οι εξεγερμένοι παρέμειναν σε άλλες εποχές
σε διασταυρώσεις

ότι κι αν έβλεπες θα το κρατούσες
ότι κι αν έζησες θα ήταν δική σου επιλογή
το σύννεφο θα χαμήλωνε
κι εσύ θα επέστρεφες δίπλα μου
θα άνοιγες τα μάτια
και θα συνεχίζαμε ...

Μήπως τελικά ... τόσες στιγμές περάσανε, την άνοιξες;

- κοίταξε με στα μάτια, την άνοιξα ... την πέρασα την πόρτα
ταξίδεψα
εσύ δεν βρισκόσουν εκεί για αν με δεις
πάψε να είσαι τόσο δύσπιστη μάτια μου
αλήθεια είναι, ...  -


[ ... μέρος από "το ταξίδι της ουτοπίας" για το "εν ποιηση, θέατρο"]
*  , Άλλεν Γκίνσμπεργκ 
 ** , Τζάκ Κέρουακ





 

μάσκα

     [πηγή φωτογραφίας; https://www.google.gr/search?q=stefan+noons+riverine&tbm=isch&tbs=rimg:CYXF1TxBIn1iIjhZe3Kj3iboqUKVJXZm4Poid6U3SkKHgTTW-t_1kR3DVF6xOsEv9TW0v1JgFocEk7qQJB_1jL9Z0v1yoSCVl7cqPeJuipEev2ue0_1HOkdKhIJQpUldmbg-iIRm2AhdkOJrd0qEgl3pTdKQoeBNBFZcK9n-LnXSyoSCdb63-RHcNUXEY3WaBjwxERHKhIJrE6wS_11NbS8Rt0r2cNICcxcqEgnUmAWhwSTupBHq2cX1HEgJcSoSCQkH-Mv1nS_1XEdvKCLx7rfpV&tbo=u&sa=X&ved=0ahUKEwi_vPyI8InTAhXBbxQKHSL7AkcQ9C8IGw&biw=1366&bih=638&dpr=1&cad=cbv&bvch=u&sei=KRXjWOvzC4G6Ueenh6gF#imgrc=T7GYeFXrOTW6FM: ]

Φοράς μια μάσκα , ‘τάση κυριαρχίας’
βγάζεις την μάσκα, ‘σύντροφοι’

γδύνεις το ντυμένο κορμί σου
αποζητάς να σε ποθούν 
ωθώντας σε σε εικόνα βιτρίνας
κρύβεις ένα πληγωμένο παιδί, 
κι ένα λιοντάρι 

θέλω να μοιραστώ τον χρόνο που μου απομένει 
τα τελευταία βράδια μαζί σου 

έχεις κάτι τόσο όμορφο γύρω από ‘σένα 
γνωρίζω την προδιάθεση μου
μαζί σου 
γνωρίζω και το τι θα μπορούσα να είμαι 

φοράω μια μάσκα, τάση κυριαρχίας 

με βιάζεις και υστέρα μετατρέπομαι σε δουλικό σου
ένα δουλικό 
μόνο για σένα 
για μια νύχτα που ετοιμάζεται να περάσει 
πέρασε 

- ο βιαστής σου θέλω να γίνω 
- κι εγώ μια ιδέα που ερωτεύεται τους βιαστές της

τελείωσες,  εγώ όχι 

Ύστερα είμαι πάλι μια μάσκα που ετοιμάζεται να ξεχάσει 
ξέχασε, σε θυμάμαι
[...]
 

ήθελα μόνο μια νυχτερινή αγκαλιά 

την βρήκα 
όχι, όμως, μαζί σου

Θα μπορούσα να σε ερωτευτώ, δεν το επέτρεψα 
θα μπορούσα να σου βρω, εκείνη, την παρτενέρ για τα δικά μας παιχνίδια
δεν το έκανα 

θα μπορούσα να πιστέψω πως εσύ κρύβεσαι, αδιαφόρησα 

γιατί;

Φοράω μια μάσκα, 
αποδεσμεύω τη μάσκα 
την στερεώνω σε ένα φορτίο 
και ύστερα δοκιμάζω ξανά  

... 
σε θέλω 

σε θέλω τις νύχτες 
όταν φοράω τη μάσκα και δεν είμαι μαζί σου 

σε θέλω 
όταν μπορώ να σε νιώσω στην ύπαρξή άλλων 

για να υπάρχει μια λύση 
μια λύση, στην απουσία 

Ξέχασα τη μάσκα πάνω στο κομοδίνο, 
δίπλα από τον θερμαντικό πίνακα 
ίσως μιλήσουμε μια μέρα 

φοράω τη μάσκα 

συνεχίζω 
η μάσκα πλέων είμαι εγώ 

άσε με να πετάξω 
θα σε βρω 

-”πίσω απ’ όλα ένα χ”- 

κάποτε είχε διαφορετικό νόημα 

τώρα είναι μια περιοχή 
ή ένα όνομα 

απροσάρμοστοι, στον κόσμο του μη κατεστημένου 
βαθιά ονειροπόλοι 

ξεκινούσε το ταξίδι μιας πεταλούδας 

- κρίμα! Οι πεταλούδες ζουν μονάχα μια μέρα ...

Φοράω τη μάσκα, δεν είμαι πια εδώ 
η μάσκα κερδίζει το σώμα μου 
χτίζει το σώμα μου

και, τέλος, πετά 

οι δρόμοι θυμίζουν Δυτικό Βερολίνο 
πριν πέσει το τοίχος 
 
στο Ανατολικό θα έρθω να σε βρω 

πλήγωσαν κάποτε μια κόρη εκεί 
κατέστρεψαν μια οικογένεια 
διέφθειραν τον πατέρα 

για τα λεφτά, όλα για τα λεφτά 
για το προσωπικό όφελος ή το κέρδος
για μια εμπειρία διαφορετικότητας 
Σίχαμα!

θα βρεθώ μια μέρα εκεί
θα προσπαθήσω εκείνη τη μέρα για να το διορθώσω εκείνο το μονοδιάστατο ίδιο λάθος

για να μην επιτρέψω ποτέ να γίνει
ο χωρισμός 
όταν αισθάνεσαι ακόμη 
είναι τρύπιο πουλόβερ 
να το θυμάσαι 

Φοράω τη μάσκα 
ετοιμάζομαι για το ταξίδι 

αύριο θα σταθώ πάλι στο ίδιο σημείο 

ξέρεις; πιο κουραστικό είναι να τρέχεις ακίνητος
πάνω στο ίδιο σημείο

- άσε με να σε κινήσω 

Φοράω τη μάσκα, ο χρόνος δεν επεμβαίνει στο παρελθόν 
ο χωρισμός είναι ένα τρύπιο πουλόβερ
κρυώνω
να το θυμάσαι 

Φοράω τη μάσκα, δεν τραυματίζομαι 
... δεν περιμένω
...