Αν ένα παιδί έκλαιγε,
θα προσπαθούσα να νιώσω τον πόνο του
κι αργότερα
μέσω αυτού τη λύση να βρω, σε κλάσματα δευτερολέπτων
σηματοδοτώντας τη φιλία μου
με αυτό
πριν το ζευγάρι
γονείς
το πληγώσουν ξανά
πριν η κοινωνία άξεστη μάνα
το μεταμορφώσει
μυώντας το
πριν του διδάξει τους κώδικες κινδύνου
και το σύστημα πατέρας
το εντάξει
σε μονοπάτια πληγών
για να δημιουργεί
κι αυτό τον πόνο
στα παιδιά του
για να πάρει εκδίκηση
για το δικό του πόνο
όντας νεογνό
Θα το μυούσα
στη γαλήνη της θάλασσας
την επιφανειακή γαλήνη
όταν στο βυθό της
εκρήγνυται
και στην τρικυμία
την επιφανειακή τρικυμία
όταν η γαλήνη
στο βυθό κυριαρχεί
ή στο συμβάν
της ταυτόχρονης ισχύς και των δύο
στο εσωτερικό αυτής
και στο εξωτερικό αυτής
θα του γνώριζα την ισορροπία
όταν υπάρχει
ή την μη ύπαρξη της
όταν δεν υφίσταται
να αιωρείται
ή να γαληνεύει
θα το άφηνα
Κι έτσι...
γνωρίζοντας αυτά μα και της γης τα υπόλοιπα στοιχεια
θα μπορούσε να επιβιώσει
Θα μπορούσε να επιβιώσει
στο σύμπαν
στο πεπερασμένο
αιρετικά
άπειρο σύμπαν
για να δημιουργήσει
το καθολικό αυτού
φθείροντας τον πόνο
θα το μεγάλωνα, ελευθερία ...
ημερομηνία πρώτης γραφής: 29/8/ 2015 , Δονούσα
